Μπααθικό λουτρό αίματος στη Συρία… και προλεταριακή άμεση δράση
Ήταν τριάντα χρόνια πριν, στην πόλη της Χάμα στη Συρία… Στις 2 Φεβρουαρίου 1982, ο πληθυσμός ανταποκρίθηκε στα καλέσματα για εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση, τη φτώχεια και την καταστολή. 150 αξιωματικοί του στρατού ενώθηκαν με τους εξεγερμένους και πήραν τον έλεγχο της πόλης. Κατέστρεψαν κέντρα κράτησης, εκτέλεσαν πάνω από 300 μισθοφόρους του καθεστώτος, καθώς και την πρώτη μονάδα αλεξιπτωτιστών που στάλθηκε προκειμένου να καταστείλει την εξέγερση. Το κράτος απάντησε με την πολιορκία της πόλης
και τον βομβαρδισμό της από βαρύ πυροβολικό επί 27 ημέρες. Έκανε χρήση ακόμα και αερίων υδροκυανίου. Η τελική επίθεση μας θυμίζει την “ματωμένη βδομάδα” της Κομμούνας του Παρισιού, όταν οι τελευταίες αναλαμπές προλεταριακής αντίστασης ήταν ίσες προς τον κρατικό τρόμο: νέες γυναίκες “καμικάζι” πυροδοτούν τις βόμβες τους μεταξύ τανκς και στρατιωτικών ομάδων εφόδου σε σπίτια. Η καταστολή είναι τρομακτική, πραγματικό λουτρό αίματος: μεταξύ 25.000 και 50.000 υπολογίζονται οι νεκροί. Τα ΜΜΕ δεν αναφέρονται και πολύ στα σχετικά μ’ αυτό, ή και καθόλου, ώστε να μη σηκώσουν αγανάκτιση διεθνώς, ιδιαίτερα μετά το πλασάρισμα του σεναρίου περί ισλαμιστικής συνωμοσίας ώστε να αποσιωπηθεί καλύτερα η κοινωνική φύση αυτών των αγώνων, όπως και κάθε αγώνα της τάξης μας.
Αυτή η εξέγερση δεν ήρθε απ’ το πουθενά: απεργίες, διαδηλώσεις, σαμποτάζ, ταραχές, βομβιστικές επιθέσεις, εκτελέσεις αξιωματικών του στρατού και VIPs του μπααθικού καθεστώτος, εξεγέρσεις κρατουμένων, διάφορες σφαγές, ήταν εδώ και πολλούς μήνες και χρόνια ακόμη που σημαντικές ταξικές συγκρούσεις τύλιγαν με τις φλόγες τους τη Συρία. Επιπλέον, η χώρα βρίσκεται σε μια περιοχή που συμπλέκονται πολλά προβλήματα -οι αγώνες της τάξης μας αναμειγνύονται με τις συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων αστικών φραξιών: Ας θυμηθούμε τον πόλεμο του Λιβάνου στα 1982, καθώς και την αιματηρή καταστολή στους “Παλαιστινιακούς” καταυλισμούς προσφύγων όπου οι προλετάριοι σφαγιάζονταν την μία απ’ τον ισραηλινό στρατό, την άλλη από διάφορες πολιτοφυλακές, αν όχι άμεσα απ’ τους “εθνικοαπελευθερωτικούς” μπάτσους της PLO. Ας θυμηθούμε την “ιρανική επανάσταση” απ’ το 1977 ως το 1979 και την μεταμόρφωσή της σε έναν αστικό πόλεμο μεταξύ Ιράν και Ιράκ που θα οδηγήσει σε τουλάχιστον ένα εκατομμύριο νεκρούς μέσα σε 8 χρόνια. Ας θυμηθούμε επίσης τους αγώνες ενάντια σ’ αυτόν τον πόλεμο, τα σαμποτάζ, τον επαναστατικό ντεφαιτισμό, τους κληρωτούς στρατιώτες καί των δυο εμπόλεμων χωρών που λιποτάκτησαν απ’ τα στρατόπεδά τους κι ενώθηκαν αναλαμβάνοντας δράσεις ενάντια στην αστική τάξη καί στα δυο κράτη. Ας θυμηθούμε το κύμα προλεταριακών αγώνων που σάρωσε την Αίγυπτο το 1977. Ας θυμηθούμε μια στιγμή…
Τίποτα δεν άλλαξε, όμως τα πάντα ξεκινούν τώρα…
Εδώ και πάνω από έναν χρόνο, ένα σημαντικό κύμα αγώνων εκτυλίσσεται σ’ όλο το Μαγκρέμπ (οι αραβικές χώρες της Β. Αφρικής) και το Μασρέκ (Οι αραβικές χώρες της Μεσοποταμίας και του Λεβάντε), μια περιοχή που εκτείνεται από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό. Δικτάτορες πέφτουν, άλλοι κρατιούνται μετά βίας απ’ τα ερείπια της εξουσίας τους, η καταστολή ξεσαλώνει παντού, καθώς οι προλετάριοι είναι αποφασισμένοι να μη γίνουν θύματα στον βωμό της αξίας, χωρίς τουλάχιστον να πουλήσουν ακριβά τις ζωές τους. Αγώνες ενάντια στην πείνα, ενάντια στην μιζέρια, ενάντια στην αύξηση των τιμών των “βασικών” διατροφικών προϊόντων, ενάντια στην ανεργία, ενάντια στην ασυλία των βασανιστών, ενάντια στην αλαζονία των κυρίων που κρύβονται στα ολοένα και πιο οχυρωμένα φρούριά τους… Τυνησία, Αίγυπτος, Μπαχρέιν, Υεμένη, Λιβύη, αλγερία, Μαρόκκο, Ιράκ, Κουβέιτ…
Και όταν οι δικτάτορες υποκύπτουν στην “πίεση του δρόμου” (σύμφωνα με τον ανάλαφρο δημοσιογραφικό ευφημισμό για να φτιασιδώσει την πραγματική εικόνα του μαχόμενου προλεταριάτου!), ή ακόμα ακριβέστερα, όταν η παγκόσμια αστική τάξη και οι κεντρικοί μηχανισμοί της απομακρύνουν απ’ τη θέση του τον υπεύθυνο που δε στάθηκε ικανός να θέσει πια την κατάσταση υπό έλεγχο, τότε “νέα πρόσωπα” εμφανίζονται, “εναλλακτικές” πολιτικές που εμπνέουν περισσότερη εμπιστοσύνη, προκειμένου να αποκαταστήσουν την κοινωνική ειρήνη και τον “νόμο και την τάξη” των επιχειρήσεων. Όμως πολύ σύντομα, ο αγώνας επανακτά τη δυναμική του, όπως είδαμε εδώ και μερικές βδομάδες, εδώ και λίγους μήνες: στην Τυνησία, όπου οι “νέοι ηγέτες” (ένα μείγμα “προοδευτικών” και ισλαμιστικών φραξιών) αποδοκιμάστηκαν όταν επιχείρησαν να εμφανιστούν στην πρώτη επέτειο της επανάστασης, καθώς και στην Αίγυπτο όπου σημαντικά κομμάτια του προλεταριάτου απέρριψαν κάθε εκλογικό πανηγύρι μποϋκοτάροντάς το ενεργά και συγκρουώμενοι με τους ίδιους κι απαράλλαχτους βασανιστές τους στους δρόμους, αλλά και στη Λιβύη, όπου οι “απελευθερωτές” του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου έγιναν ρεζίλι από το προλεταριάτο που κατέλαβε τους δρόμους, επανοικειοποιήθηκε τις πλατείες κι έπειτα ισοπέδωσε ολοκληρωτικά τα αρχηγεία του ΕΜΣ στη Βεγγάζη, πράξεις που συνιστούν μια απλή και αποτελεσματική δραστηριότητα της τάξης μας…
Παρά κάποιες συμβολικές αυξήσεις μισθών, και παρά μια αύξηση της διανομής “βασικών” προϊόντων διατροφής, παρά τις υποσχέσεις για άρση του στρατιωτικού νόμου και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που ισχύει απ’ το 1963, παρά τις προσπάθειες για στήσιμο “ελεύθερων εκλογών” εν μέσω καταστολής και σφαγών (με τελευταία της 4ης Φλεβάρη 2012 οπότε ο στρατός βομβάρδισε την πόλη της Χομς σκοτώνοντας πάνω από 200 ανθρώπους μονομιάς), παρά τις συλλήψεις και τους βασανισμούς, παρολαυτά και ακόμα περισσότερα, η εξέγερση εξαπλώνεται στη Συρία απ’ τις 15 Μάρτη 2011 και συνεχίζει να αναπτύσσεται. Ξεκινώντας απ’ τη συνοριακή πόλη της Ντάραα, έχει βάλει στη φωτιά της προλετάριους απ’ την μια άκρη της χώρας στην άλλη: Χομς, Χαμά, Δαμασκός, Χαλέπι, Μπανιγιάς, Λατάκεια κοκ.
Πολύ γρήγορα, διάφορες δομές αγώνα στήθηκαν, μεταξύ εκατοντάδων συντονιστικών επιτροπών (“τανσικυάτ”) που ανταποκρίνονται έμπρακτα στις πρακτικές ανάγκες του αγώνα, στην οργάνωσή του επί του εδάφους, τον συντονισμό του, την επικέντρωση και την αυτοάμυνά του, αν και αναπτύσσουν ορισμένα ιδιαίτερα αντιφατικά επίπεδα ριζοσπαστισμού όσον αφορά τις προοπτικές του αγώνα. Πολύ γρήγορα το κίνημα της τάξης μας αντιμετώπισε την κρατική τρομοκρατία τόσο με την ταξική βία και την άμεση δράση του, όσο και με την ενθάρρυνση του ντεφαιτισμού στο εσωτερικό των οργάνων καταστολής: ολοένα και περισσότεροι στρατιώτες λιποτακτούν απ’ τις γραμμές του αστικού στρατού, συναδελφώνονται με τα ταξικά αδέρφια τους και προστατεύουν τις διαδηλώσεις ενάντια στους χαφιέδες του καθεστώτος. Υπάρχουν διάφορα δίκτυα λιποτακτών στρατιωτών, μεταξύ των οποίων το πιο γνωστό απ’ τα ΜΜΕ είναι του “Ελεύθερου Συριακού Στρατού” που, παρά τις συμμαχίες του με αντιπολιτευτικές οργανώσεις των αντιπάλων του τρέχοντος καθεστώτος (δηλαδή αστικές φράξιες που είναι υποψήφιες για μια πολιτική εναλλαγή της διαχείρισης της μιζέριας μας), παραμένει μια εξέλιξη της μαχητικής πρακτικής του ντεφαιτισμού σ’ ένα πεδίο γεμάτο αντιφάσεις.
Προλετάριοι σύντροφοι στον αγώνα στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… Στο Καζακστάν, την Νιγηρία, την Ρουμανία, την Κίνα, τη Βολιβία… Στις Ηνωμένες Πολιτείες και παντού στον κόσμο… Ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα άλλο να μας προσφέρει παρά περισσότερη λιτότητα, μιζέρια, εκμετάλλευση, καταστολή, πόλεμο και θάνατο…
Ο αγώνας για τη ζωή περνάει μέσα απ’ την εξόντωση όλων των αστικών φραξιών που διαχειρίζονται την καθημερινή ζωή μας και μας κρατούν στην μιζέρια: “δικτάτορες” και “δημοκράτες”, δεξιοί κι αριστεροί, στρατιωτικοί και πολιτικοί, φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές…
Η καπιταλιστική οικονομία είναι σε κρίση, ας πεθάνει επιτέλους!
Εχθρός μας ο καπιταλισμός και η δικτατορία της ελεύθερης αγοράς!
Στόχος μας είναι παντού ο ίδιος: η κοινωνική επανάσταση!
Καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους
Ομάδα Ταξική Πάλη,Φεβρουάριος 2012
autistici.org/tridnivalka
tridnivalka{at}yahoo{dot}com
