Το μόνο που μας προσφέρει αυτή η κοινωνία είναι ένας καθημερινός πόλεμος για την επιβίωση, στον οποίον δεν είμαστε παρά εργατική δύναμη και καταναλωτές. Ασφαλώς, εμφανίζεται με περιτύλιγμα όμορφα λόγια για τις αξίες των πολιτών, τις ανάγκες της χώρας και της οικονομίας, τις τάσεις της μόδας και το λάιφ στάιλ που μας πιπιλίζουν καθημερινά τα ΜΜΕ, πολιτικοί, επιστήμονες, celebrities… Ρούχα-μάρκες, το καινούριο κινητό και τηλεοράσεις πλάσμα, αυτοκίνητο με δάνειο και υποθήκη στο σπίτι, έξοδος του σαββατόβραδου, αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές και οικογενειακές εξορμήσεις σε καταναλωτικά κέντρα, είναι επαρκή υποκατάστατα για μια πραγματική ανθρώπινη ζωή; Είναι όλα αυτά όσα επιθυμούμε και ό,τι πραγματικά θέλουμε;
1. ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑΣ!
Δεν έχουμε χλιδάτες περιουσίες και εταιρίες για να τα ‘κονομάμε, συνεπώς είμαστε αναγκασμένοι να πηγαίνουμε για δουλειά. Να πουλάμε τον χρόνο και την ενέργειά μας, την εργατική μας δύναμη, στην τάξη των αστών, που έχει στην ιδιοκτησία της τα μέσα της παραγωγής. Να ανταλλάσσουμε την εργασία μας για έναν μισθό, ο οποίος μας επιτρέπει μετά βίας να αγοράζουμε όσα έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε, και όσα παράγονται αλλού, από άλλους ανθρώπους που δουλεύουν όπως κι εμείς. Όσα βγάζουμε ξοδεύονται και πρέπει να επιστρέψουμε βιαστικά στην δουλειά. Είναι η εργασία μας που κινεί ολόκληρη την κοινωνία και την οικονομία: εργοστάσια, σούπερ μάρκετ, γραφεία, νοσοκομεία, κατασκευές… Είμαστε η τάξη των προλεταρίων κι ως εκ τούτου επαναστατούμε.
2. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
Η εργασία είναι αποξενωμένη και αλλοτριωμένη απο εμάς, καθώς ο χρόνος κατά τον οποίο εργαζόμαστε δεν ανήκει σ’ εμάς, δεν είναι ένα μεστό κομμάτι της ζωής μας, πάνω απ’ όλα είναι ένα μέσο για να βγάλουμε χρήματα. Καθώς πουλάμε την εργασία μας σαν εμπόρευμα στον κάθε ιδιώτη-αφεντικό και ταυτόχρονα σ’ ολόκληρη την αστική τάξη, αυτή περιέρχεται υπό τον έλεγχό τους, σ’ αυτούς ανήκει και αυτοί επωφελούνται απ’ αυτήν. Εμείς πρέπει απλώς να δουλεύουμε όσο περισσότερο κι όσο γρήγορα μας ζητάνε. Γι αυτόν τον λόγο αγωνιζόμαστε ενάντια στην μισθωτή εργασία, η οποία είναι για μας το θεμέλιο της εκμετάλλευσής μας κι ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος.
3. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Δεν εργαζόμαστε για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας και τις ανάγκες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι ανάγκες μας αυτές μεσολαβούνται από τον μισθό – το χρήμα, καθώς τα προϊόντα της εργασίας μας, που ανήκουν στην αστική τάξη, είναι αλλοτριωμένα από εμάς. Ολόκληρη η κοινωνία είναι αλλοτριωμένη: οι σχέσεις στις οποίες βασίζεται, οι δομές, οι θεσμοί, ο πλούτος, ακόμα και η γνώση. Λοιπόν, η δικτατορία του Κεφαλαίου κυριαρχεί εξίσου κι έξω από την εργασία. Ο ελεύθερος χρόνος, τον οποίον αναζητούμε, είναι μέρος της. Είναι το Κεφάλαιο, και όχι εμείς, που καθορίζει το τι θα φάμε, πως θα κάνουμε έρωτα, που θα ζήσουμε και που θα ταξιδέψουμε, εν τέλει πως θα απολαύσουμε… Γι αυτόν τον λόγο αγωνιζόμαστε ενάντια στην ολότητα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που μας παγιδεύουν σε μια ατελείωτη βιομηχανία σαν ζώα για άρμεγμα σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
4. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
Η εργασία μας είναι ένα εμπόρευμα διαφορετικό απ’ όλα τ’ άλλα: είναι το μόνο εμπόρευμα που είναι ικανό να παράγει νέα αξία, μεγαλύτερη από αυτήν για την οποία ανταλλάσσεται. Τα αφεντικά μας εκμεταλλεύονται όλους, καθώς ο μισθός που μας δίνουν για την εργατική δύναμή μας αντιστοιχεί μονάχα σ’ ένα μέρος ολόκληρης της αξίας που παράξαμε, το πλεόνασμα είναι η υπεραξία μας ή το κέρδος τους. Από το κέρδος τους θα επενδύσουν ξανά στα μέσα της παραγωγής, ώστε να παραχθεί νέο Κεφάλαιο, νέα ιδιοκτησία για να ελέγχουν, να αγοράζουν και να πουλάνε οι αστοί. Το κεφάλαιο δεν είναι παρά η νεκρή εργασία μας που ενσωματώνεται στα πράγματα που παράγουμε. Είναι ο χρόνος και η ενέργεια που έχουμε σκοτώσει στην εργασία, όχι για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας αλλά για να παράξουμε εμπορεύματα. Ο μόνος στόχος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι να πραγματοποιεί κέρδη ώστε να πολλαπλασιάζει το Κεφάλαιο. Οι ανθρώπινες ανάγκες είναι ολότελα δευτερεύουσες και “ικανοποιούνται” μέσω της παραγωγής μόνον στον βαθμό και υπό τους όρους που εξυπηρετούν την επέκταση του Κεφαλαίου. Κι αυτός είναι επίσης ο λόγος που ακόμα και “σοσιαλιστικά” καθεστώτα, όπως η ΕΣΣΔ και τα κράτη-δορυφόροι της, κι ακόμη στις μέρες μας η Β. Κορέα, η Κίνα ή η Κούβα, είναι στην ουσία καπιταλιστικά. Όπου υπάρχει μισθωτή εργασία, αναπόφευκτα υπάρχει Κεφάλαιο, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όσες “μαρξιστικής” ιδεολογίας πολιτικά κόμματα και κράτη αντικαταστήσουν την αστική τάξη προσπαθώντας (χωρίς ελπίδα επιτυχίας) να παραμορφώσουν τους καπιταλιστικούς νόμους της αγοράς, του ανταγωνισμού και της αξίας.
5. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η δημοκρατία είναι η πραγματική ουσία της καπιταλιστικής κοινωνίας και όχι απλά μία από τις πολιτικές μορφές της. Εξατομικευμένοι πολίτες, που ενοποιούνται τεχνητά μέσα σε μια διαχωρισμένη ζώνη υπό μια εθνική πολιτική, είναι το κοινό χαρακτηριστικό κάθε κοινοβουλευτικού, σταλινικού, φασιστικού ή ισλαμικού κράτους. Αυτή είναι η βάση της οργάνωσης της αστικής τάξης ως τάξη, μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις της ταξικής κοινωνίας. Γι αυτόν τον λόγο ο επαναστατικός αγώνας του προλεταριάτου είναι αντιδημοκρατικός και αντικρατικός και δεν έχει τίποτα κοινό με την αστική πολιτική, τα πολιτικά κόμματα (αριστερά ή δεξιά, κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά, νόμιμα ή παράνομα).
6. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟ
Οι ταξικές οργανώσεις (σε αντίθεση με τα “κίτρινα” συνδικάτα που στήνει η αστική τάξη) δεν μπορούν να είναι μακροχρόνια οργανώσεις της εργατικής τάξης. Γίνονται μέρος του καπιταλιστικού Κράτους, θεσμοί της οργάνωσης της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης και της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης. Ως τέτοιες, πρέπει να καταστραφούν, κι όχι να αλλάξουν. Η αδυναμία και οι ήττες της τάξης μας έδωσαν κι ακόμη δίνουν ώθηση σε διάφορα ρεύματα του Αριστερισμού, που παίζουν τον ρόλο της ιστορικής Σοσιαλδημοκρατίας. Σε καιρούς επαναστατικούς, υπήρξαν πάντοτε το τελευταίο καταφύγιο και οχυρό του Κεφαλαίου, καθώς δεν αγωνίζονται για την καταστροφή του Καπιταλισμού, αλλά για μια ριζική μεταμόρφωσή του. Γι αυτό οι κομμουνιστές προλετάριοι αγωνίζονται ενάντια σε κάθε μορφή Αριστερισμού: Σταλινισμό, Τροτσκισμό, Μαοϊσμό, πολλές εκφάνσεις του αναρχισμού, της αντιπαγκοσμιοποίησης, των “τριτοκοσμικών” αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων…
7. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΕΝΙΑΙΑ ΜΕΤΩΠΑ
Είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους ενιαίο μέτωπο με “προοδευτικά” κομμάτια της αστικής τάξης, και σε κάθε αντεπαναστατική ιδεολογία που προκύπτει από τέτοιου είδους μέτωπα:Αντι-Φασιστικό ή για παράδειγμα εθνικο-απελευθερωτικό… Όλες τους οδηγούν στην υπεράσπιση μιας μορφής καπιταλιστικής δικτατορίας έναντι μιας άλλης, στο “λιγότερο κακό” ενάντια στο ακόμα χειρότερο, και τελικά στη διατήρηση της καπιταλιστικής δικτατορίας ως παγκόσμια ολότητα. Αυτά τα μέτωπα ηγούνται του αγώνα για έναν καπιταλισμό με “ανθρώπινο πρόσωπο”, σταθερά υποσκάπτοντας και διαλύοντας το επαναστατικό προλεταριάτο. Μόνο η άμεση ταξική δράση μπορεί να αντιταχθεί στον καταστροφικό ανταγωνισμό μεταξύ προλεταρίων ο οποίος υποδαυλίζεται από τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον εθνικισμό. Η Κομμουνιστική Επανάσταση είναι η μόνη εναλλακτική σε όλες τις μορφές του Καπιταλισμού.
8. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Κάθε μορφή καταπίεσης που προϋπήρχε του Καπιταλισμού -για παράδειγμα στη βάση του φύλου, της σεξουαλικότητας, εθνικής ή θρησκευτικής προέλευσης-δεν καταστράφηκε αλλά ενσωματώθηκε στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και στον καταμερισμό της εργασίας. Καμμία μορφή καταπίεσης δεν υπάρχει σήμερα έξω από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις κι ως εκ τούτου δεν μπορεί να ξεριζωθεί παρά μόνο στη διαδικασία της Κομμουνιστικής Επανάστασης. Ιδεολογίες που βασίζονται στην προβολή μιας ταυτότητας πχ. του εργάτη, της γυναίκας, του ιθαγενούς, του ξένου, του “προνομιούχου”, του “αποκλεισμένου” πάνω σ’ εμάς, τους προλετάριους, εξυπηρετούν μόνο το να μας κάνουν τελικά να ταυτιζόμαστε με το καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο η αγωνιστική δυναμική του προλεταριάτου φέρει τη διαδικασία της άρνησης όλων αυτών των ταυτοτήτων εξημερωμένων πολιτών. Γι αυτό το προλεταριάτο τις αντιμάχεται με τον ίδιο τρόπο που αντιμάχεται το Κράτος, την Πατρίδα, τον Εθνικισμό. Ενάντια στην κοινωνική ειρήνη μέσα στα εθνικά κράτη και ενάντια στον εθνικό πόλεμο μεταξύ τους, κηρύσσουμε τον ταξικό πόλεμο ενάντια στη δική μας αστική τάξη, στη χώρα μας: τον επαναστατικό ντεφαιτισμό.
9. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Σήμερα, παρά τα όριά τους, οι πραγματική αγώνες του προλεταριάτου περιέχουν εν σπέρματι τον Κομμουνισμό, δηλαδή την πραγματική κίνηση που καταστρέφει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε σήμερα τους ταξικούς αγώνες και τον σχηματισμό προλεταριακών πυρήνων, κύκλων και δικτύων σε μια ανατρεπτική βάση, πχ. τους αγώνες και τη δικτύωση έξω κι ενάντια στα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα κι άλλες δομές του αστικού κράτους. Ειδικά από τέτοιου είδους αγώνες, εμφανίζεται ένα μαζικό προλεταριακό κίνημα που θέτει τον εαυτό του στη ραχοκοκκαλιά του προλεταριάτου – η τάξη των εκμεταλλευομένων στην υπάρχουσα κοινωνία – για μια κοινωνία του μέλλοντος.
10. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Μόνο μέσα στη διαδικασία της δυναμικής του επαναστατικού προλεταριάτου, μια αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων μεταξύ προλεταριάτου και αστικής τάξης μπορεί να λάβει χώρα. Αυτό και μόνον ανοίγει χώρο για ένα ποιοτικό άλμα στην ταξική συνείδηση, για το στρώσιμο του δρόμου της βίαιης ανατροπής της άρχουσας τάξης και για αποφασιστική επίλυση των ταξικών ανταγωνισμών. Όμως μόνον εάν το προλεταριακό κίνημα άμεσα, πρακτικά και συνειδητά τεθεί στον αγώνα προς την πραγματική ανθρώπινη κοινότητα που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της επανάστασης. Προκειμένου να μην απονεκρωθεί η επανάσταση, πρέπει να επιβάλει την εξουσία της στην αντεπανάσταση που θα πατήσει απ’ την πρώτη στιγμή πάνω στις αδυναμίες της τάξης μας στρέφοντάς τες εναντίον μας.
11. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Για ολοένα και περισσότερους προλετάριους, η διαδικασία της μαχητικής δυναμικής του επαναστατικού προλεταριάτου να παράγει βίαιες εξεγέρσεις και ταξικές επαναστάσεις θέτει ένα συνειδητό δίλημμα μεταξύ Κομμουνισμού και καπιταλιστικής βαρβαρότητας: εκμετάλλευση, κρίση, πόλεμοι και περιβαλλοντική καταστροφή δηλαδή. Όσο πιο καθαρό γίνεται το δίλημμα, τόσο πιο ικανό γίνεται το προλεταριάτο να πραγματοποιήσει μέσα από την επανάσταση την κοινωνική δικτατορία του ενάντια στην μισθωτή εργασία, την αξία, την ανταλλαγή, το εμπόρευμα, το κράτος. Αυτό σημαίνει μια παγκόσμια δικτατορία των ανθρωπίνων αναγκών ενάντια στο Κεφάλαιο, σημαίνει επαναστατικό τρόμο ενάντια στις αστικές δυνάμεις.
Η προλεταριακή δικτατορία σημαίνει κατάργηση των υπαρχουσών κοινωνικών σχέσεων: κατάργηση της μισθωτής εργασίας, των άχρηστων επαγγελμάτων και της άχρηστης παραγωγής, κατάργηση των σχέσεων ανταλλαγής από κάθε όψη της ζωής μας, κατάργηση της οικονομίας και της παραγωγής για κέρδος και υποταγή όλων των παραγωγικών δυνάμεων στις ανθρώπινες ανάγκες και τις ανάγκες της παγκόσμιας επανάστασης, εξαφάνιση των διαφορών μεταξύ εργασίας κι ελεύθερου χρόνου, πόλης και υπαίθρου και κάθε άλλου διαχωρισμού, βίαιη καταστροφή του Κράτους και αντικατάστασή του με όργανα της προλεταριακής επαναστατικής αυτοοργάνωσης, όλα αυτά με τον θρίαμβο της επανάστασης που θα την μεταμορφώσει σε μια παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα. Μέσα απ’ αυτήν την ιστορική επαναστατική διαδικασία, το προλεταριάτο (ως τελευταία υπάρχουσα τάξη) θα καταργήσει τον εαυτό του κι έτσι ολόκληρη την ταξική κοινωνία ώστε να αναπτυχθεί πλέον πλήρως ως παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα.
12. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η επαναστατική οργάνωση αναπτύσσεται και παίρνει συγκεκριμένη μορφή άμεσα μέσα από την ταξική πάλη, στην οποία αναγκάζεται ιστορικά το προλεταριάτο. Η επαναστατική οργάνωση με την μαχητική της δραστηριότητα δημιουργεί τις συνθήκες για τον συγκεντρωτισμό των επαναστατικών στοιχείων, τα οποία είναι μικρά κι ασήμαντα σε καιρούς μη-ευνοϊκών συσχετισμών ισχύος, και των πιο συνειδητών κι επαναστατικών στοιχείων του προλεταριάτου. Η επαναστατική οργάνωση δεν είναι ούτε πρόδρομος μορφή της μελλοντικής κοινωνικής οργάνωσης ούτε μια σταθερή διαχρονική δομή. Απλά παίρνει την μορφή του ουσιαστικού ρόλου της στη διαδικασία της ιστορικής συγκεντροποίησης της επαναστατικής δυναμικής που ενσωματώνεται σ’ αυτήν ως το κόμμα του προλεταριάτου, δηλαδή το κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό που ξεχωρίζει το κόμμα αυτό από διάφορες αυτόκλητες πρωτοπορίες είναι ότι δεν έχει άλλο πρόγραμμα παρά της τάξης του ως ιστορικό υποκείμενο, καθώς είναι η συγκεντρωτική μορφή του προγράμματος αυτού, είναι επίσης η κατεύθυνση ολόκληρης της επαναστατικής ταξικής πάλης.
13. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Να βαθύνουμε, να θωρακίσουμε και να προπαγανδίσουμε το ιστορικό πρόγραμμα του προλεταριάτου για την ανατροπή της άρχουσας τάξης με μια εξέγερση προκειμένου να διαδώσουμε τη σπίθα της επανάστασης που καταργεί την ταξική κοινωνία. Στη βάση των μαθημάτων απ’ τους προλεταριακούς αγώνες του παρελθόντος και του παρόντος, να λειάνουμε το περιεχόμενο της επαναστατικής μετάβασης, της κομμουνιστικής επανάστασης. Μέσα απ’ την προπαγάνδα, την αγκιτάτσια και την ενεργή συμμετοχή, να διαφωτίσουμε, να υποστηρίξουμε και να διαδώσουμε όλες τις τάσεις των τρεχόντων αγώνων, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την επανάσταση της επαναστατικής συνείδησης και του μαχητικού πνεύματος στην τάξη μας, την ανάπτυξη των ριζοσπαστικών προλεταριακών σχέσεων. Να αποκαλύψουμε και να εντοπίσουμε κριτικά τα εμπόδια, ιδεολογικά ή πρακτικά, στους σημερινούς ταξικούς αγώνες που μπλοκάρουν τον δρόμο προς μια ανοιχτή ταξική αντιπαράθεση, δηλαδή μια ανοιχτή επαναστατική σύγκρουση των δυο τάξεων. Να συγκεντρώσουμε τους μαχόμενους προλετάριους, που προσπαθούν να οργανωθούν στη βάση ενός επαναστατικού προγράμματος, και να πραγματοποιήσουμε μια αποτελεσματική μαχητική δομή για τους κομμουνιστές αγωνιστές. Να καλλιεργήσουμε το γόνιμο έδαφοςτων κοινωνικών ανταγωνιστών και της δυναμικής της ταξικής πάλης για την προώθηση, την οργάνωση και τον συντονισμό μιας μελλοντικής βίαιης εξέγερσης ως αποφασιστική στιγμή μιας επερχόμενης κομμουνιστικής επανάστασης.
