Dopo il veto francese e belga agli aiuti alla Turchia, intesa come supporto logistico alla guerra americana nel nord dell'Iraq, l'Olanda si e' schierata.

Il governo de L'Aja ha deciso di inviare missili antimissile Patriot in
Turchia, come desiderato dagli americani e senza seguire le procedure
dell'alleanza atlantica.
E' una forzatura politica di grosso rilievo indice del livello della
spaccatura tra paesi europei, e tra l'asse franco-tedesco e gli Usa, sulla
questione irakena.
Quando i paesi storicamente poco militarizzati come l'Olanda si schierano è
il segnale di un profondo rimescolamento delle alleanze e delle opzioni
strategiche.


Dutch Boldness Signals Trouble in NATO
Feb 07, 2003

Summary

In a move that puts the spotlight on Germany, the Dutch government agreed
Feb. 7 to transfer some NATO hardware under its control directly to Turkey.
Officials in Amsterdam have seen something develop that prodded them to
action, and the normally placid Dutch do not spook easily.

Analysis

Dutch government officials said Feb. 7 that The Netherlands has agreed to
ship its Patriot missile batteries to southern Turkey, in response to a
direct request from Ankara. Dutch sources say the batteries will be en route
early next week.

The move is a diplomatic blow from the mild-mannered Netherlands to both
France and Germany -- and perhaps a sign of a serious split in the NATO
alliance.

Belgium, France and Germany have blocked American and Turkish efforts to
relocate military assets to Turkey in preparation for a war against Iraq.
NATO's other 16 members support the transfer. Key assets in question are
Patriot missile batteries stored in Germany and The Netherlands.

To avoid a diplomatic blowout and a formal schism in the alliance of NATO's
decision-making body, the North Atlantic Council put the issue on "silence
procedure." Silence procedure means the issue is tabled and that, barring a
specific veto from a member, the proposal will be enacted automatically Feb.
10.

That's where the issue was left at the end of Feb. 6. It would be
unprecedented for Belgium, France or Germany to veto the proposal; no NATO
country ever has denied a direct request for assistance from another NATO
ally.

And yet the Dutch felt it was necessary to pre-empt the silence procedure's
culmination and place a very focused magnifying glass on the Germans.

Amsterdam would have done this for only two reasons.

First, the Dutch government is angry with Paris and Berlin for forcing a
European diplomatic split. Before Jan. 30, Paris and Berlin opposed U.S.
efforts against Iraq and spoke as if they represented all of Europe. On Jan.
30, however, eight European leaders submitted an open letter to global
newspapers affirming their support -- for Washington. The Netherlands was
approached about the letter, but declined to sign for fear of triggering a
split in Europe. The Dutch assumption was most likely that Paris and Berlin
would get the hint and stop pretending to speak for the EU. They didn't. Now
the Dutch feel they have to put in their two cents to make it clear that
they stand with the United States as well.

Second, and more ominous, would be if the Dutch discovered that the Germans
actually were planning to withhold assistance. In that case, the Dutch move
is intended to focus attention sternly upon Berlin. The Netherlands'
physical security is based on an amicable German-American relationship, and
Amsterdam will do anything it can to help head off surprise negative
developments in that relationship.

Regardless of which assessment is correct, the Dutch are not known for bold
diplomatic actions that might irritate -- much less embarrass -- anyone.
They are Europe's quintessential voice of calm, compassion and consensus.
The fact that The Netherlands took this step at all signals that the split
in Europe is disturbingly real and equally deep. Officials in The Hague also
fear, most likely correctly, that the split will poison internal European
relations for months after the Iraq issue is settled.

titolo tradotto: donna di Groningen ritorna nell'Iraq nonostante che la guerra si sta avvicinando...

Médecins du Monde (Dokters van de Wereld) - Netherlands
Regions: Iraq, Middle East

Ze heeft haar werkgever, het Academisch Ziekenhuis Groningen, beloofd dat het de laatste keer is dat ze haar onbetaald verlof verlengt. En daarmee vertrekt verpleegkundige Hennie van Essen weer naar Irak voor Dokters van de Wereld. Ze heeft al anderhalf jaar in Irak gewerkt, in Bagdad en Basrah en het komende half jaar gaat ze de drie projecten in Bagdad, Basrah en Mosul op het gebied van kinderchirurgie coördineren en onderzoeken of er basisgezondheidszorgprojecten opgestart kunnen worden.

De afgelopen maand heeft Hennie haar vakantie in Nederland doorgebracht. Ze is geschrokken van de dagelijkse berichtgeving over Irak.

“In Irak heb je geen toegang tot internet of kranten en daardoor ben je er niet van bewust dat er zoveel over wordt gesproken en geschreven. Maar dat betekent niet dat mensen het er niet over hebben in Irak. Iedereen gaat er vanuit dat Amerika Irak gaat aanvallen. Veel Irakezen geloven dat het de Amerikanen om de olie gaat en niet om de Irakezen zelf.
Toen ik begin december uit Irak vertrok, dacht ik dat de oorlogsdreiging over was, omdat de wapeninstructeurs werden toegelaten. Maar als ik nu lees en hoor hoe er over wordt gesproken, vrees ik het ergste. De bevolking wordt dan weer getroffen en zij hebben het al zwaar.

Het afgelopen jaar heb ik in Basrah gewerkt en de armoede is daar nog erger dan in Bagdad. Kinderen zijn enorm ondervoed en in het ziekenhuis heb ik veel misvormde kinderen gezien. Zoals kinderen die geen hersens hebben, of kinderen met maar één oog. Ook komt leukemie veel voor. Ik ben er wel erg van geschrokken want dat heb ik het eerste half jaar, toen ik in Bagdad werkte, niet gezien.
Volgens sommige artsen komen die misvormingen door het verarmd uranium dat om de bommen heen zit. Door de explosie wordt dit verpulverd en dat poeder komt vervolgens in de grond, in het grondwater en daardoor in de voedselketen. Het is belangrijk dat er meer onderzoek op dit gebied wordt gedaan.

Mijn collega’s in Basrah zijn zeer gemotiveerd en hebben hard gewerkt aan het project. Terwijl ze bijna niets verdienen. Een verpleegkundige verdient ongeveer drie dollar per maand en een arts twaalf dollar. De meeste Irakezen hebben drie à vier baantjes om een beetje rond te komen. Een brood is nog redelijk betaalbaar, ongeveer 12 dollarcent, maar een pond gehakt kost 1 dollar.

Het water is ook smerig en daardoor krijgen kinderen snel diarree en raken ze uitgedroogd en verzwakt. Het is moeilijk om aan betrouwbare data te komen, maar de WHO schat dat sinds het begin van het embargo ongeveer 600.000 kinderen zijn overleden als direct gevolg hiervan. Irak had namelijk een goede gezondheidszorg. Alle voorzieningen waren gratis en voor iedereen toegankelijk maar dat is niet meer zo. Er is een tekort aan medicijnen, aan medisch materiaal en het medisch personeel heeft een enorme kennisachterstand. Daarom worden de operaties gedaan door chirurgen uit Europa samen met de Irakese chirurgen. Op deze manier kunnen ze hun kennis en vaardigheden verbeteren.
Er zijn op dit moment in heel Irak maar 15 kinderchirurgen en dat op een bevolking van 23 miljoen mensen waaronder 3,5 miljoen kinderen.
Ook het onderwijs was gratis en had een hoog niveau. Er zijn ook veel vrouwen die een goede opleiding hebben gevolgd. Je ziet veel vrouwelijke artsen en ingenieurs bijvoorbeeld. Ik merk het ook aan mijn vrienden in Bagdad. Ze zijn erg leergierig en trekken er elke week op uit om op de markt tweedehands boeken te kopen. Ook gebeurd er veel op cultureel vlak zoals exposities door lokale kunstenaars.

De komende tijd hopen we ook basisgezondheidszorgprojecten op te kunnen zetten. Maar alles hangt natuurlijk af van de gebeurtenissen van de komende periode.”

http://www.mdm-international.org/

www.doktersvandewereld.org/

Molti degli indyani sono anglofoni e capiscono sicuramente un po' di francese e di spagnolo...ma postare un articolo in olandese...mi sembra troppo ;-)